Van de lange IT-trajecten in zijn vorige werk werd Hans niet gelukkig. 'Dan stompt mijn creativiteit af en word ik vervelend voor mezelf. Geef mij vrijheid.' Dus Hans begon voor zichzelf. Hoe meer klanten hij kon bedienen, hoe afwisselender het werk. Hoewel er geen gebrek was aan variatie: privé was de IT’er druk met een jong gezin en hij zette zich constant in voor zijn kerk. Kon hij wel 'nee' zeggen? Het antwoord is even kort als krachtig: 'Nee…' En dan gaat het mis – juist op hun zomervakantie.

'Mijn vrouw zag het wél aankomen. Ze vond me overprikkeld. Ik dacht echt: doe normaal, hou toch op. Ik weet nog dat we in zo’n grote Duitse supermarkt stonden. Normaal wil ik alle lekkere producten kopen, maar na een paar minuten rende ik naar buiten. Al die harde geluiden. Ik verdroeg zelfs mijn eigen kinderen niet meer.' Eenmaal thuis mailde hij zijn arbeidsongeschiktheidsverzekeraar Movir. 'Ik wist dat ze preventietrajecten aanboden. Ik wilde absoluut niet uitvallen. Ik werd meteen teruggebeld. Preventie? Ze zeiden dat dit meer aandacht nodig had dan ik zelf in eerste instantie dacht.' Het werd een lang hersteltraject van meer dan een jaar. En meer ironie: 'Door dit proces geniet ik meer van het leven.'

'Op de fiets naar huis kon ik wel janken. Dat was het eerste besef: ik moet overal mee stoppen.'

Hans, verzekerd bij Movir
Foto van Hans achter de piano

Harde realiteit van arbeidsongeschiktheid

Hans houdt van zijn werk. Van heel het leven trouwens. De zelfbenoemde Bourgondiër ademt IT. 'Het is heerlijk om andere bedrijven verder te helpen.' En daar is hij zo goed in dat er een snelgroeiend bedrijf uit voortkwam. 'Het was te druk. Er zou een vierde partner komen, maar ik had geen goed gevoel bij alle veranderingen. Ik merkte dat ik door de druk geen grote beslissingen kon nemen. Thuis ging het ook steeds slechter.' Tot het niet meer ging. De vreugde was weg. Maar stoppen met werken? 'Dat kan helemaal niet! Ik heb veel klanten...' Diezelfde week zat hij bij een kerkvergadering. 'Het ging gewoon niet meer. Een dame stuurde me naar huis. Dat wilde ik niet, maar zij stond erop. Op de fiets naar huis kon ik wel janken. Dat was het eerste besef: ik moet overal mee stoppen.'

Hij vond het verschrikkelijk. Zelfs koken en pianospelen lukte niet meer. Overdag wilde hij slapen en ‘s nachts lag hij te malen. Op een nacht schreef hij op wat hij daadwerkelijk belangrijk vond. Het bedrijf paste niet meer in het plaatje. Uiteindelijk liet Hans zich uitkopen. Hij was er klaar mee – letterlijk en figuurlijk. 'Iedereen zegt dat je geen levensveranderende beslissingen moet nemen als je overspannen bent. Maar ik voelde dat dit moest. Ik stuurde direct een bericht naar mijn partners. En direct voelde ik meer rust.'

Langzamer gaat sneller

'Als je net voor jezelf begint, denk je dat je alles zelfstandig moet doen,' zegt Hans. 'Maar dat is niet zo. Je bent zelfstandig, maar niet alleen.' Hij voelde dus geen drempel om Movir in te schakelen. Misschien omdat zijn arbeidsongeschiktheidsverzekering hem acht jaar geleden door het herstel van een herniaoperatie hielp.

'Bij een verzekeraar denk je misschien alleen aan een uitkering. Maar de begeleiding heeft nóg meer waarde.' Dat merkte Hans ook nu weer. Hij rekende op lange wachttijden, maar binnen een week had hij al een intake met een coach. 'Je merkt dat Movir de urgentie begrijpt. Hoe langer je zoiets laat liggen, hoe langer het herstel duurt. Ik wist niet hoe ik verder moest. Zij wel.' Vooral de erkenning van de arbeidsdeskundige en re-integratiebegeleider deed hem goed. Hij was niet gek, hij was op.

Hans had tweewekelijkse sessies in Amersfoort bij BoFit, één van de partners waarmee Movir samenwerkt om zelfstandigen vooruit te helpen. Beetje bij beetje ging het beter. Hij kan zich de doorbraak goed herinneren. Een oefening: loop een stukje en vertel wat je ziet. 'Ik zag niets. Dus ik moest opnieuw, maar in halftempo. En nog langzamer; slenteren. Ik zag plots meer. Het hoeft allemaal niet snel. Neem de tijd en je ziet meer, maakt meer mee en pakt meer op.'

'Ik gun iedereen een kneiter van een burn-out'

Samenspel van werk en privé

'Mijn vrouw heeft me ook enorm geholpen. Voor haar was dat…' Hans zwijgt even. 'Ze moest harder lopen. Toen ik opkrabbelde, stortte zij in. Zij kon er voor mij zijn, maar ik was nog niet voldoende hersteld om haar bij te staan. Dat was zwaar.' Nu gaat het gelukkig weer goed en versterken ze elkaar. 'Kan ik nu hetzelfde aan als toen? Misschien wel, misschien niet. Maar het maakt me niet zoveel uit. Ik maak bewustere keuzes. Als ik iets doe, doe ik dat met meer plezier. Ik merk dat ik daardoor anderen beter help – en mezelf ook.' Hans is in elk geval weer zelfstandig ondernemer én gelukkig.

Tussen neus en lippen door zegt Hans dat zijn uitval stiekem een zegen was. 'Ik zat een keer te lunchen met een klant. Hij zei: 'Ik wens iedereen een kneiter van een burn-out.' Ik dacht dat hij gek was geworden. Nu snap ik hem. Verrek! Je gunt het niemand natuurlijk, maar wel het proces dat erop volgt.' Hij is honderd procent veranderd. 'Meer uren maken? Maar voor wie? Een oud-compagnon nam alle schoolvakanties vrij. Ik dacht toen: kom op, werken jij. Maar hij had gewoon gelijk. Ik doe dat nu ook en ga met de vouwwagen naar de camping. Dat is een keuze.'

Alle schoolvakanties vrij

Ondernemen staat gelijk aan keuzes maken, vindt Hans. 'Ik snap bijvoorbeeld niet dat mensen twijfelen over een aov. Als er iets gebeurt… je kunt gewoon niets hè? Dan ga je waarschijnlijk te snel aan het werk en worden de problemen alsmaar groter.' De Bourgondiër is terug, meer dan ooit. Hans neemt bijna elke dag weer plaats achter het fornuis én de piano. 'Ik geniet intens van kleine momenten. Tijdens een boswandeling raast er geen drukke week meer door mijn hoofd.' Kan hij nu wel nee zeggen? 'Privé zeker. Zakelijk voelt het tegennatuurlijk, maar ik doe iets alleen als het mij uitkomt. Ik ga mezelf niet meer voorbij.'

Druk, druk, druk is een heel Nederlands antwoord op de vraag hoe het gaat. 'Dat is geen antwoord, maar een zwakte. Ik denk dat half-Nederland met dit soort problemen rondloopt, maar niemand durft erover te praten en negeert signalen. Maar praten is juist goed, hulp vragen en accepteren. Dan gaat er iets open. Het is geen zwakte. Het is niet soft om aan jezelf te werken. Je omgeving verandert toch ook altijd? Beweeg mee. Dat past juist bij ondernemers.'

XTR branded content