Wie denkt er met je mee wanneer je als zelfstandige kanker krijgt?

Anne: ‘Het moment dat ik de diagnose kreeg, was traumatisch. Ik kon letterlijk niet meer van mijn stoel af komen. Ineens was ik zo kwetsbaar, vooral omdat ik alleen in mijn eigen praktijk werkte. Ik zat middenin trajecten met ernstig ontregelde mensen. Die moest ik acuut stopzetten, omdat ik zelf aan de grond zat en behandelingen kreeg om in leven te blijven. Dat vond ik verschrikkelijk. Want andere praktijken zitten ook vol.

Gelukkig had ik een arbeidsongeschiktheidsverzekering, anders was dat financieel dramatisch geweest voor me. Maar de steun die ik van mijn verzekeraar Movir kreeg, ging veel verder dan een uitkering. Als je ziek bent, staat er in het ziekenhuis een team voor je klaar. Daar ben ik ze heel dankbaar voor. Maar er is niemand die met je meedenkt over hoe je weer aan het werk kunt gaan. Op een gegeven moment vroeg mijn re-integratiebegeleidster van Movir of ik behoefte had aan ondersteuning bij mijn praktijk. Zo kwam ik in contact met Re-turn, een begeleidingsbureau voor mensen die kanker hebben gehad.

Als psychiater meld je jezelf niet snel ergens aan voor ondersteuning. Je bent zélf hulpverlener. Maar dit vond ik meteen interessant. Het was fijn om te praten met iemand die weet waar je tegen aanloopt en ervaring heeft om daarmee om te gaan. Ik besprak heel praktische dingen met mijn coach. Zo hielp ze me verwoorden wat ik lastig vond. Ook leerde ze me een goede dagstructuur te hebben en om weer te voelen: wat kan ik wel op een dag en wat niet?

Ik voelde me in die periode onzeker. Ik was verzwakt, sliep slecht en mijn geheugen liet me in de steek. Hoe kon ik nog iets voor mijn patiënten betekenen als ik mijn eigen leven niet op orde had? De steun van Re-turn is ook op dat punt heel belangrijk geweest. Ik werd serieus genomen. Er werd naar me geluisterd en de mensen van Movir en Re-turn probeerden zich in mij te verplaatsen. Ze zeiden: we doen het stap voor stap. Het voelde als een duurzame investering in mij. Ik bouwde mijn dagritme geleidelijk op en luisterde naar mijn lichaam. Zo kreeg ik weer zelfvertrouwen.  

Toen ik na een jaar weer ging werken, was dat spannend: gaat het wel lukken? En blijf ik voldoende gezond? Maar op den duur heb ik weer plezier in mijn werk gekregen. Ik denk zelfs dat ik mijn patiënten nu meer kan bieden dan vóórdat ik ziek werd. Niet alleen door de extra levenservaring die ik heb, maar ook doordat ik meer rust heb. Ik leef meer in het nu en maak ik me minder zorgen over morgen. Daardoor geniet ik ook meer dan voorheen.

Het was heel prettig om deze steun te krijgen op het moment dat ik die echt nodig had. Movir heeft me laten voelen dat het écht om mij draaide en niet om me zo snel mogelijk weer aan het werk te krijgen. Dat heeft mijn kijk op de rol van verzekeraars bijgesteld. In dit geval was er zeker oog voor de mens achter de cijfertjes.  Dat is fijn; ook omdat ik in mijn werk veel met verzekeraars te maken heb. Ik ben minder bang geworden, voor wat er dan ook gebeurt. Ik denk niet dat ik een supervrouw ben. Maar ik red het wel in het leven, met een vangnet van fijne mensen en instanties die er voor me zijn.’