Jonge artsen ervaren veel stress

Edin: ‘Bijna duizend aios en anios hebben onze enquête ingevuld. Daaruit komt naar voren dat vrijwel iedereen trots is op het vak en dat ze bevlogen werken. Helaas blijkt ook dat het aantal jonge artsen met stressgerelateerde klachten fors toeneemt. Die groei hangt voor een belangrijk deel samen met het krimpend aantal aios. Bij uitval door ziekte of zwangerschap worden artsen niet vervangen en dezelfde hoeveelheid werk moet worden gedaan door minder mensen. Al met al blijkt dat jonge artsen gemiddeld acht uur per week overwerken, op een toch al lange werkweek van 46-48 uur, zonder dat de werkgevers dat compenseren.’

Niets willen missen
‘Veel jonge artsen geven aan dat hun werk-privébalans verstoord is. Deels heeft dat te maken met de turbulente levensfase waarin ze zich bevinden. Ze stichten bijvoorbeeld een gezin of kopen een huis. Daar komt bij dat veel mensen ontzettend ambitieus en veeleisend naar zichzelf zijn. Ze willen niks missen en zijn niet snel tevreden. Dat lijkt iets van deze tijd te zijn. Daarin zit een gevaar.’  

Verontrust
‘Uit ons onderzoek kwam nog een andere dreiging naar voren: veel aios verliezen energie aan de inhoud van het werk. Dat verontrust me. Ze zijn geneeskunde gaan studeren omdat ze zieke mensen beter willen maken. Maar de vele en onregelmatige uren die ze maken – en die zo’n impact hebben op hun sociale leven – zijn voor een groot deel gevuld met het doen van administratie. Er blijft minder tijd over voor patiëntenzorg en voor het leren van het vak. Dat vreet op alle mogelijke manieren energie.’

Meer mensen
‘Als vertegenwoordiger van jonge artsen vraag ik aandacht voor verbeterpunten. Ik denk dat ziekenhuizen een belangrijke sleutel tot verandering in handen hebben. Die krijgen als werkgever budget van de Nederlandse Zorgautoriteit om aios op te leiden. Dat geld is bedoeld om aios op te leiden tot hoogwaardige medisch specialisten, en dus niet om de bedrijfsvoering van het ziekenhuis kloppend te krijgen. Ziekenhuizen moeten meer mensen aannemen, zodat de aios zich kan toespitsen op de taken waar hij voor is aangesteld.’

Taboe
‘Een andere oplossing zie ik in coaching. Er is bewijs dat het kosteneffectief is om daar in te investeren. Binnen de gezondheidszorg is coaching echter nog een taboe. Ook onder jonge artsen. Dat is jammer, want ik heb zelf ervaren dat een goede coach je kan helpen om met bepaalde situaties om te gaan. Het is daarom geweldig dat verzekerden van Movir anoniem kunnen aankloppen bij coaches van MentaVitalis. Maar ik vind dat een-op-een coaching, waarin je ook dingen uit je privésfeer kunt bespreken, voor iedereen beschikbaar moet zijn. De werkgever moet dat bekostigen.’

Cultuur
‘Een deel van het probleem is de cultuur in veel ziekenhuizen. Mensen voelen niet de ruimte om toe te geven als het wat minder goed gaat. Natuurlijk heb je het gevoel dat je faalt als je collega’s harder moeten werken omdat jij even wat minder werkt. Maar als het alternatief is dat je straks een jaar thuis zit, kun je het misschien beter nu iets rustiger aan doen. Ik vind het onbegrijpelijk dat in een wereld van zorgverleners 1 op de 3 aios niet goed werd opgevangen nadat hij uitviel. Dat moet echt anders. Ik ben in ieder geval niet van plan om de komende 30 jaar medisch specialist te zijn zonder dat ik me kwetsbaar mag opstellen.’